Η συμμετοχή μου στην έκθεση "Urban"
Όταν μας ανακοινώθηκε το θέμα της φετινής έκθεσης της ομάδας Metapolis, μου ακούστηκε πολύ ενδιαφέρον ενώ ταυτόχρονα με προβλημάτισε. "Urban"....Αστικό τοπίο…τι είναι αστικό τοπίο;
Η πρώτη σκέψη ήταν να βγω στους δρόμους και να φωτογραφίσω ότι σημαίνει για μένα η πόλη που ζω, η Αθήνα. Μια πόλη που στην πραγματικότητα δε μ’ αρέσει. Νιώθω ότι με πνίγει και με διώχνει. «Αυτό ακριβώς θα φωτογραφίσω», σκέφτηκα. Δυστυχώς, όμως, εκείνη την περίοδο δεν μπορούσα να βγω με άνεση στους δρόμους και να κυκλοφορήσω όσο ήθελα και όσο απαιτούσε η επιθυμία μου για φωτογράφιση δρόμου, λόγω…προσωρινών κινητικών δυσκολιών (άτιμα πεζοδρόμια!).
Έτσι, λοιπόν, έπρεπε να αποφασίσω τι μπορώ να κάνω εναλλακτικά και, μέχρι να μπορώ να βγω από το σπίτι, άρχισα να μελετώ για τα θεωρητικά ζητήματα της πόλης. Το μόνο σίγουρο που είχα στο μυαλό μου από την αρχή ως πορεία έμπνευσης ήταν ότι θα εστίαζα σε ένα κομμάτι της πόλης που αναμφίβολα καθορίζει την μορφή του αστικού τοπίου και που είναι η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη μαζί με τη φωτογραφία: την αρχιτεκτονική. Τόσα μαθήματα περί ιστορίας της αρχιτεκτονικής, ας μην πάνε χαμένα!
photo: https://www.skyscrapercity.com/showthread.php?t=1428523&langid=5
Σαν κεντρική ιδέα, ήθελα να φωτογραφήσω κτίρια τα οποία μέσα από τη σύνδεση τους θα συνέθεταν την πόλη σαν ένα παζλ. Και τότε, άναψε ο μικρός φωτεινός γλόμπος πάνω από το κεφάλι μου….γιατί να μην είναι τα κτίρια μόνα τους ένα παζλ του εαυτού τους;!
Έτσι, έπρεπε τώρα να βρω κτίρια που έχουν επηρεάσει το αστικό τοπίο με την αρχιτεκτονική τους και την ιστορία τους. Πολλά είναι αυτά που, όχι μόνο οργανώνουν τον ορίζοντα της πόλης αλλά καθορίζουν και την ίδια την κοινωνία. Κτίρια όπως το εργοστάσιο του Φιξ στη Συγγρού, το ξενοδοχείο Hilton Athens στην Κηφισίας, και ο πύργος Αθηνών στη Μεσογείων, όχι μόνο έχουν δώσει το όνομα τους στις γύρω περιοχές, αλλά ταυτόχρονα έχουν προσδιορίσει και την ποιότητα ζωής των πολιτών.
Ασχολήθηκα, λοιπόν, με αυτά τα τρία κτίρια. Ο στόχος ήταν να τα φωτογραφήσω με έναν διαφορετικό τρόπο ο οποίος να έκανε τα κτίρια να «μιλήσουν». Και τα τρία έχουν γίνει αντικείμενα συζητήσεων, μελετών και, συχνά, αντιπαραθέσεων (το Φιξ όχι τόσο όσο τα άλλα δύο) για το κατά πόσο ταιριάζουν με τη μορφή της Αθήνας και αν, τελικά, ανήκουν σε μια συντηρητική, αρχιτεκτονικά, χώρα. Κανένα, όμως, δεν πολεμήθηκε όσο ο Πύργος Αθηνών.
Λίγα λόγια για το κτίριο: Με ύψος 103μ. και 28 ορόφους, αποτελεί μέχρι και σήμερα το ψηλότερο κτίριο στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια. Σχεδιασμένο από τους Ιωάννη Βικέλα και Ιωάννη Κυμπρίτη το 1971, υπήρξε πρωτοποριακό έργο για την εποχή του, καθώς χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά ορισμένες οικοδομικές τεχνικές. Η οικοδομική εταιρία «Αλβέρτης-Δημόπουλος», η οποία ανέθεσε τον σχεδιασμό στους αρχιτέκτονες, επωφελήθηκε από την άρση του νόμου περί περιορισμού του ύψους των κτιρίων (35μ. τότε, 27μ. σήμερα) και θέλησε να δημιουργήσει ένα κτίριο που θα έδειχνε την επιτυχημένη πορεία της εταιρίας. Λίγα χρόνια μετά, η εταιρία σταμάτησε τη λειτουργία της. Η κατασκευή αυτού του κτιρίου έφερε αντιδράσεις στην τότε κοινωνία. Οι λόγοι ήταν η υπεροχή του ύψους του κτιρίου σε αντιπαράθεση με την Ακρόπολη, η αντοχή του στη σεισμικότητα του αττικού εδάφους και η γενικότερη διατάραξη του αττικού τοπίου.
Ακόμα και σήμερα θεωρείται ένα κτίριο άσχημο και αταίριαστο με το περιβάλλον του. Και μπορεί να είναι. Αλλά ακόμα και έτσι σίγουρα αφήνει το στίγμα του στην πόλη.
Γι’ αυτό, λοιπόν, θέλησα να κάνω τον Πύργο Αθηνών να μιλήσει, να αντιδράσει, να φωνάξει!
Για να γίνει αυτό έπρεπε το κτίριο να πάψει να μοιάζει αυστηρό και στατικό και να αποκτήσει μια πιο απελευθερωμένη μορφή. Το κτίριο δείχνει να εξελίσσεται προς το ουρανό κομματιασμένο έχοντας χάσει τις αυστηρές ευθείες των πλευρών του. Η φωτογραφία συντέθηκε με την τεχνική του παζλ.
Πρώτο βήμα: Στεκόμενη απέναντι από το κτίριο, σε σταθερό σημείο, (με τη μηχανή στο χέρι και όχι τρίποδο όπως αρκετοί υπέθεσαν, δεν θα βόλευε) και τηρώντας νοητές ευθείες από αριστερά προς τα δεξιά και από κάτω προς τα πάνω, “πυροβολούσα” τον Πύργο με συνεχόμενα κλικ. Βασικό χαρακτηριστικό, σε κάθε κλικ η μηχανή είχε μια διαφορετική αλλά ελάχιστη κλίση δεξιά η αριστερά. Το αποτέλεσμα; 3 προσπάθειες, 4.482 μοναδικές φωτογραφίες!
Δεύτερο βήμα: παζλ! Όλες οι φωτογραφίες συγκεντρωθήκαν στο Photoshop, και έγιναν πλέον τα μέρη μιας μεγαλύτερης φωτογραφίας. Αυτό ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι καθώς έπρεπε από τις σχεδόν 4.500 φωτογραφίες να γίνει η κατάλληλη επιλογή ώστε και το κτίριο να δημιουργηθεί σωστά αλλά και να τηρηθεί η κλίμακα μεταξύ αυτού και των γύρω κτιρίων.
Κι έτσι, με πόνους σε αυχένα και χέρια (ψηλό κτίριο και βαριά μηχανή, κακός συνδυασμός!), πολύ υπομονή και πολλούς καφέδες, δημιουργήθηκε μία εικόνα διαστάσεων 140x60εκ. με 1140 καρέ!
Η έκθεση, όπου παρουσιάστηκε, διήρκησε μία εβδομάδα στην διάρκεια της οποίας δέχτηκα πολλά θετικά σχόλια από φίλους, γνωστούς αλλά και άγνωστους επισκέπτες. Σχόλια που με ενθάρρυναν στο να συνεχίζω να βάζω επιμονή και πείσμα σε κάθε μου φωτογραφία!
Διάβασε εδώ για την έκθεση "Urban"!